پیرمردی تهی‌دست، زندگی را در ‌‌نهایت فقر و تنگدستی می‌گذراند و با سائلی و طلب کمک از دیگران، برای زن و فرزندانش قوت و غذایی ناچیز فراهم می‌کرد.

از قضا یک روز که به آسیاب رفته بود، دهقان مقداری گندم در دامن لباس‌اش ریخت و پیرمرد گوشه‌های آن را به هم گره زد و در‌‌ همان حالی که به خانه برمی‌گشت، با پروردگار از مشکلات خود سخن می‌گفت و برای گشایش آنها فرج می‌طلبید و تکرار می‌کرد:‌

منبع تمام پستهای این بخش: مکتب کمال

به‌نظر شما آیا این عکس، تصویر درستی از «ثروت» و «فقر» را نمایش می‌دهد؟ اگر آری، چرا؟ و اگر نه، چرا؟

منتظر خواندن دیدگاه‌های ارزشمند شما هستیم!

سرخپوستی پیر به نوهٔ خود گفت: «فرزندم! در درون ما بین دو گرگ کارزاری برپاست.» او ادامه داد:

«یکی از گرگ‌ها شیطانی به تمام معنا، عصبانی، دروغگو، حسود، حریص و پست است؛ و گرگ دیگر آرام، خوشحال، امیدوار، فروتن و راستگو.»

پسر کمی فکر کرد و پرسید: «پدر بزرگ! کدام‌یک پیروز است؟»

پدربزرگ بی‌درنگ گفت: «همانی که تو به او غذا می‌دهی!»

این داستان، شعر زیبای زنده‌یاد فریدون مشیری را به یاد می‌آورد:

 

پادشاهی پس از اینکه بیمار شد گفت : نصف قلمرو پادشاهی خود را به کسی میدهم که بتواند مرا معالجه کند .

تمام آدمهای دانا دور هم جمع شدند تا ببیند چطور میشود شاه را معالجه کرد اما هیچ یک ندانست. تنها یکی از مردان دانا گفت:

درصورتی میتواند شاه را معالجه کند که یک آدم خوشبخت را پیدا کنند و پیراهنش را بردارند و تن شاه کنند.

شاه پیکهایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد....